از همه ی شیوه های پرورش عشق، از همه ابزارهای پراکنش این بلای مقدس، یکی، از جمله کاراترین ها، همین تند باد آشفتگی است که گاهی ما را فرا میگیرد. آنگاه کار از کار گذشته است. به کسی که در آن هنگام با او خوشیم ، دل میبازیم. حتا نیازی نیست که تا آن زمان از او بیشتر از دیگران یا حتی به همان اندازه خوشمان بیاید. تنها لازم است که گرایشمان به او منحصر شود و این شرط زمانی تحقق می یابد که هنگامی که از او محرومیم به جای جستجو خوشی هایی که لطف او به ما ارزانی میداشت، یک باره نیازی بی تابانه به خود آن فرد حس کنیم. نیازی شگرف که قونین این جهان، برآوردنش را محال و شفایش را دشوار میکند. نیاز بی معنی و دردناک تصاحب او.
در جستجوی زمان از دست رفته/ مارسل پروست
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر